روز نوشت های درخت سرو  و جوانه کوچولو

مکانیزم دهه 80 ها به سمت مهاجم رفتن هست.

شما بخوانید همون بچه پروی زمان خودمون!!!!

خواهر زاده ی بزرگوارم در حالی که سالی بالغ بر 150 تا 200 تومن خرج کنکورش کردن

از لب تاب 60 تومنی بگیر تا انواع اسمارت واچ ها و هزینه ی هر ساعت عشقش کشید رستوران رفتن و استخر رفتن.... برای حفظ روحیه جناب...

و

در حالی که در سه سال اخیر تمام نوادگان خانواده ی پدری و مادریش با رتبه های زیر 1000 و بعضا زیر 100 وارد دانشگاه تهران و شریف و رشته های پزشکی شدند بدون داشتن حتی یک هشتم این هزینه ها....

با داغون ترین رتبه ی ممکن قبول شده طوری که شانس بیاره شهرستان قبول بشه و حالا چنان قیافه ی حق به جانبی بدون ذره ای شرمندگی گرفته که میخواهی با مشت فکش رو بیاری پایین.... چنان سگ اخلاق شده که بابام هشدار رسمی داده کسی سر به سر شازده نوه اش نگذاره

و به قول مامانم سگ شده!!!!!

حالا ما بودیم.... ما دخترهای بیچاره ی.... ما برای اختلاف نمره 19 با 20... ما برای خراب شدن یه ویندوز لب تاب ساده مون... ما برای القای حس همیشگی ناشکری از سمت والدین مون... ما برای اون حس کمالگرایی بزرگتر ها.... برای تو کافی نیستی....

من به شخصه همیشه شرحه شرحه شدم زیر بار هر مسئولیتی به تنهایی و بازهم نگران از واکنش اطرافیانم بودم

کاش منم قدر این دهه 80 ها بچه پرو بودم...